4.2 op de schaal van 5
Safari!
Beestjes, beestjes, overal beestjes. Ja, jullie raden het al; ook op plekken waar je ze liever niet tegenkomt. Om op de vraag van Elke terug te komen; inmiddels hebben we er wat fotootjes op kunnen zetten. De Afrikaanse wifi doet soms akelig lang over het uploaden van 1 foto, dus de echte, mooie met telelens en zo houden jullie van ons tegoed. Die zetten we er thuis wel op.
De tweedaagse safari die we geboekt hadden begon met een boottochtje. Nu zijn we zelf niet vies van foto's maken, maar je hebt mensen die overdrijven het. Smile hier en smile daar, gelukkig bleek ze later niet in ons "rivercamp" te zitten. Haar eigen vrienden noemden haar paparazzi, dus het lag niet aan ons zullen we maar denken.
Aangekomen in ons tentenkamp begonnen we met een lunch; alsof het je laatste maal was. Goeie grutjes, het kon niet op. Dit kregen we 3 x per dag, je zou er spontaan van in hongerstaking gaan. Die middag begon onze eerste rit door het park. Onze gids Daniel, een Brits Ierse combinatie en wij in een heeeel grote auto. We hadden geen slechte score en een zonsondergang met een hapje en een drankje terwijl moeder giraf naast ons stond maakte de dag compleet.
De volgende ochtend om 6 uur vertrokken. Inmiddels hadden we de gids voor onszelf, we waren nog de enige gasten in het kamp. Luxe! De neushoorns, de giraffes, impala's, bontebokken, overal waar je keek stond wel een beest. Maar de leeuwen hadden zich verstopt. Vanwege de sterke wind verwachtte de gids ze ook niet te kunnen vinden. Na een uur zoeken besloten we de energie maar in andere dieren te steken en het later die dag nog eens te proberen. Nou, dat is gelukt! Op nog geen 3 meter afstand lag de hele familie leeuw, wat een feest. Continue bleef hij vragen of we ons er nog comfortabel bij voelden en zette de auto steeds een paar cm dichterbij. Waanzinnig om zo dichtbij te kunnen staan.
Vanochtend hadden we ons laatste rondje park, en hebben we 4 van de big five gezien (dat zijn olifant, neushoorn, buffel, leeuw en het luipaard). De 0.2 staat voor de door de gids gespotte urine van het luipaard. Wij tellen hem...
Inmiddels zitten we in Kaapstad en is dit de laatste keer dat we de blog vanuit zuid Afrika bijwerken. Morgen hebben we een vol programma en zaterdagavond vliegen we naar huis. Hier in Kaapstad verliep het allemaal niet zo soepel met het onderkomen. We waren al laat, moesten een nummer bellen en die stuurde weer een jongen op de fiets die ons kwam vertellen dat we niet in de door ons geboekte kamer konden. Maar... Hij had iets beters voor ons, want zei hij; zo hoort het, dan krijg je wat beters.
Daar aangekomen leek het wel of we bij iemand thuis waren beland. Wijnglazen op de vloer, etensresten op de tafel in de keuken, een rondslingerende badjas.. Hier was duidelijk niet op ons gerekend. Na wat heen en weer gebel zitten we nu weer ergens anders, benieuwd of we morgen wel een ontbijtje krijgen....
Aapje, aapje, olifantje, aapje, olifantje.....
Even een korte update vanuit Kirkwood. Het regent al de hele dag.... Maar, dat mag onze safaripret niet drukken. Waar waren we gebleven, bij gastvrije tante Tilly. Een vroeg ontbijt en daarna op pad richting wat Matthijs noemt "de betere helft van de vakantie". Daarmee bedoelt hij te zeggen; safari!
Omdat een dag nu eenmaal uit 24 uur bestaat en wij daarvan niks willen missen, kunnen we op een reisdag ook best een wandelingetje maken. We hadden besloten dit te gaan doen in het Tsitsikama NP, de watervalroute. Aan het begin van die route wordt je lichtelijk ontmoedigd; alleen voor ervaren lopers, de route kan glad en onbegaanbaar zijn. Dus.... Vol goede moed op pad. Na een kilometer begon het feest. Matthijs ging er als een volleerde klipgeit overheen, ikzelf had handen en voeten op sommige punten heeeeel hard nodig. Maar, alles voor de waterval, dus we zetten door. Het eindresultaat staat in de fotoreportage, wij hadden wel eens mooiere gezien maar dat is ons luxeprobleem.
Na deze beproeving werd Matthijs een echte Japanner; kom op, we gaan nog even een kilometertje de andere kant op, daar is een mooie brug. Die brug was ook mooi, eerlijk is eerlijk. We renden vervolgens weer terug naar de auto voor het laatste traject van die dag; nog even doorgassen naar Kirkwood. Gelukkig zijn er in dit land mensen die waarschuwen als je te hard rijdt; bedankt tegemoetkomende chauffeurs voor het seinen met de lichten, daardoor heeft Matthijs precies op het juiste moment gas terug genomen, dat gebeurt mij helaas nooit....
In Kirkwood zitten we in een prachtige B&B, gerund door een Nederlander, met diverse awards in de prijzenkast. Wat een gastvrijheid. Zonder poespas, what you see is what you get. We kwamen op zondag binnen en kennelijk zijn alle restaurants in het dorp dan gesloten. Geen probleem, Diederik kookt een maaltje. Alle info kun je krijgen, wil je dat niet, vindt hij het ook best.
Vandaag op safari geweest. Niet het allerbeste weer van de wereld, maar wel heeeeeel veel olifanten gezien. Ik was vandaag de personal assistant van Matthijs. Hier stoppen, tikkie terug Jaap, raampje open, auto draaien, ho, ff remmen. Ik heb de test doorstaan maar 1 dag per jaar is genoeg. Ik heb wel geëist dat hij minimaal 200 x per jaar naar die fotoreportage gaat kijken. Hij heeft alles alleen maar door die lens gezien. Haijoke, jij weet precies wat ik bedoel denk ik.
Na thuiskomst zijn we met Diederik nog even naar zijn kookproject voor kinderen tussen 2-6 jaar gegaan. Indrukwekkend wat hij hier met simpele middelen weet te bereiken. Voor 350 rand (dat is ongeveer 25 euro) weet hij iedere(!!!) dag 250 kindermondjes te voeden. Niet te geloven, respect! Met schaamrood op de wangen moeten wij dan bekennen dat we dat bedrag voor twee personen per avond kwijt zijn en dan vinden we dat we goedkoop uit zijn.
Dat was het weer voor vandaag, morgen weer een nieuw avontuur!
Gaat het? Je moet de meneer laten uitpraten!
Nou daar zijn we weer! Om maar te beginnen met een vraag aan jullie: gaat het? Wij komen daar later op terug...
Eerst terug in de tijd naar donderdagmorgen (hebben wij moeite te verzinnen welke dag t steeds is): lekker geslapen, vroeg ontbijtje en om 8:30 gepakt en gezakt in de auto. Vandaag 375 km rijden, met name links. Maar als beloning voor als we er voor 14u zijn: een gamedrive op onze private gamereserve. Niet dat we dan de hele dag Super Mario spelen op een LAN-dag, 'game' betekent hier wild. Dus er zit wat wild op die plek. Nou, goedgemutst op pad en gas er op. Niet aan dovemansoren besteed, en ook op 2baanswegen mag je hier 100 of zelfs 120. Opdat jullie je ook wat beter voelen de Paulusma-update: we hadden wat regen. Kleine stukjes moest de ruitenwisser zelfs van de intervalstand af, het zit niet mee hè. Maar met de snelheid wel en dus zo Route 62 gevonden. Dat promoten ze hier een beetje als de Route 66 van ZA, maar wij delen dat beperkt. Het landschap was prima, met dramatische granieten bergen aan elke horizon, en met veel landbouwgrond die zo vroeg in het jaar best al dor is. Je zult maar hier geboren worden, 40km van elke vorm van beschaving. Maar na 150 km was er nog niets veranderd. Tijd voor een bakkie in één van de meerzeggende plaatsjes: leverde ook al niets bijzonders op.
Jullie begrijpen: om 13:10 waren we al binnen. Prima plek, geweldige akkomodasie zoals dat hier heet, maar de 'gastvrijheid' was hier meer van het type 'Ordnung muss sein'. Welkomstdrankje, wil je hier vanavond wel of niet eten en de gamedrive is niet vanmiddag maar morgenvroeg voordat ik mijn paspoort tevoorschijn had gefrutseld. Wij aangeven dat in onze beleving dat vanmiddag die drive zou zijn, maar de generatie van ons en ouder kent nog het gevoel van een tik in een LP: elke keer komt hetzelfde zinnetje voorbij: tomorrowmorning at 7.15h. Dus wij uiteindelijk maar onze gids van de volgende dag gebeld (van de wandeling) en hem gevraagd een half uurtje op te schuiven. Tevens de rendez-vous plek besproken: bij die nuut Spar, de nieuwe supermarkt.
Enfin, wij gaan zitten voor ons drankje, wordt dat half leeg bijna van onze tafel gejoept omdat het nu kennelijk lunchtijd was. Dat klopte, maar niet hier. Wel het romantic candlelight diner bij de tent besteld, en toen naar de tent. Dat was een Out of Africa tent, met 20 dragers om hem mee te zeulen... Geweldig bed, badkamer met wc, duo bad, stromend (warm) water, minikroeg (=minibar), ventilator maar ook een electrische verwarming én electrische deken, een braai en als klap op de vuurpijl: een buitendouche! Wel decent, de normen en waarden lopen hier nog wat achter op de onze, maar toch. En we hebben hem geprobeerd: by far de lekkerste douche die we hadden.
Maar goed: wij Oudtshoorn in. De struisvogelhoofdstad van de wereld. Inderdaad, al heel wat farms gezien met soms 300 van die beesten in alle maten aanwezig. Lekker tapashappie gedaan, en wat door het dorp geslenterd. Het is net Wim Sonneveld's dorp: het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar... ons ook niet. Niet zo veel te beleven, de actie zit hem in die farms en de omgeving. Dus terug naar de tent. Fikkie gestookt op de braai, ging prima, en boekie lezen met witte wijn in de ondergaande zo'n, helemaal geweldig dus!!
Het eten werd gebracht, struisvogel natuurlijk, en ondanks dat die heerlijk was was dit precies hét momentje waarop ik mijn 'reguliere vakantiekoortsstuip' kreeg. Die krijg ik bijna altijd wel een keer. Dus bibberend in bed, electrische deken op max, en het Wlhelmus klappertanden. Mijn lief heeft zich uitstekend om mij bekommerd, goede pilletje er in en zo, en in ruil mocht (nou ja, nam) ze mijn struisvogelvleesspies, zó lekker vond zij hem ook (de rest van het bord was het ook net niet zeg maar). Mijn luiken gingen vroeg dicht, voor de optocht van zebra's, bles- en waterbokken die met de harmonie Sint Cecilia voorbij trok moet je bij haar zijn.
De volgende ochtend om 6u alweer helemaal het mannetje: gewapend met telelens naar de receptie voor onze ochtend gamedrive. Dikke stress: we moesten subiet ons diner betalen. Dat wilden we na de drive en het ontbijt doen, maar dat ging niet... Met 2 Zuidafrikanen een echte safari Landrover in. We zagen waterbokken, nyala's (ook soort hert), schildpadden, en blesbokken en zebra's die allemaal nog ff naar Yvonne knipoogden... Nog op zoek naar de 'Kameelperde', de giraffen, maar midden op de weg werd er opeens gekeerd, immers Ordnung muss sein. Ontbijtje op en nokken maar, naar de nieuwe Spar voor nieuwe avonturen. Later bedachten we dat we de wijn uit de minikroeg vergeten waren te betalen, maar dat zien we als hun compensatie voor het feit dat we dit niet op Tripadvisor zetten.
nu gingen we de Swartbergpas doen, een flinke onverharde bergpas die naar zo'n 1.500 m ging, en daar even wat wandelen, er ging nog een auto mee waar onze gids in zat, en bij een mooi uitzichtpunt stopten we en maakten we kennis met een NL echtpaar van goed in de 60 en hun dochter. We houden het bewust nu even anoniem. Het eerste wat de man vroeg: gaat het? Terwijl we nog de auto niet uit waren geweest, we alleen op de weg waren en het enige gevaar ervan kwam dat hij zijn auto liet terugrollen, of als een bejaarde door de bocht of zo, dus ja, het ging uitsteekbaar met ons. De gids ging iets vertellen, hij reageerde nog even maar zijn vrouw strafte dat direct af: laat je de meneer wel even uitpraten? Jij praat er altijd doorheen. Kortom echt een lekker op elkaar ingespeeld stel, dolle pret in die wagen daar! Los daarvan was de pas prachtig, met mooie uitzichten op de Maltjiesrivier en -streek. Boven op gingen we nog een dik uur wandelen, op zoek naar Protea's, de nationale plant hier. Ziet er prima uit. Echt een duidelijk verschil tussen het mannetje en het vrouwtje, en ik kan stellen: het waren mooie vrouwtjes. Als ik zo'n mannetje was zou ik het ook wel weten! Bij de hut kwamen we een stel van 67 tegen met een NL Toyota Landcruisers, die al 6 jr (!!) min of meer non stop aan het reizen waren. Hun beste advies: gewoon doen!! Maar wel met de Kerst thuis naar Overloon.
Goed, nog samen geluncht en toen waren we er klaar mme: afschudden die gasten! Nog 3 km door naar de Cango grotten, een soort Han of Remouchamps zeg maar. Mooi op tijd voor de normale tour, de adventuretour vereiste het schuiven door de 'Brievenbus': een opening van tussen 60 en 27 cm over een lengte van 5 meter. Nog een verhaal over iemand die op Nieuwjaarsdag 11u vast had gezeten en wij wisten het: leuk voor dat andere gezin - Gaat het? - maar niet voor ons. Grotten waren prima, niets mis mee.
En toen weer gas erop, 140 km naar Knysna, een kuststadje waar we nu zitten. Ging weer snel als vanouds en bij het inchecken wisten we het al: Tante Tilly stijl! Meest gastvrije plek die we tot nu toe hebben gehad. Binnen 5 minuten was het laatste tafeltje in het restaurant geregeld (welke heeft oesters? Oh, allemaal? Dan doe maar die met haal en brengservice), waren we aan oma en dochter voorgesteld en de invulling van de dag morgen doen we als je er tijd voor hebt gehad. Zo kan het dus ook. Het onderkomen zelf is helemaal in oosterse sferen, boeddhaatje hier en daar, allemaal houten paadjes en veel bamboe: laten we het Bamboo lodge noemen. Enfin, het busje kwam exact op tijd, werd helemaal bestormd, en we hebben heerlijk gegeten!! We kunnen de 6e december ook daar gaan eten Joop!
Vanochtend op het gemakkie ontbeten en de planning voor vandaag en morgenochtend gemaakt: vandaag een mountainbiketocht. Zij bellen: helaas, ging niet meer vandaag. Ze bekeek onze sippe gezichtjes, maar daar was de oplossing: ik heb er thuis 2 staan, geef me een half uur en ik heb ze hier. Gratis. Ik had het al gezegd over die gastvrijheid, toch?
Binnen het halfuur waren ze hier en wij op pad naar de Heads, de oostelijke ingang van de baai waar dit mooie dorpje aan ligt. Flinke wind, petje waaide af, maar wij Hollanders kunnen altijd fietsen, dus leuk tochtje. Op een gegeven moment over het strand en aangezien het eb was leek door een smal stroompje fietsen slimmer dan terug over de weg. Leek, want mijn trappers kwamen net onder water dus de schoenen maakten water. Yvonne had haar goede schoenen asn en was verstandiger, as usual. Op het uitkijkpunt nog wat naar de Zuidpool staan turen, vanaf hier is er een paar duizend km niets meer. Hier even een pizzaatje gedeeld en het ros weer beklommen, op naar de place to be waar we gisteravond waren, bij de hippe buurman van ons restaurant met de alles zeggende naam Tapas & Oysters. En dat deden we dus: oesters met mojito's en fronzen margarita's, het is tenslotte vakantie EN het was moed indrinken voor de terugweg tegen de steeds hardere wind in en de heuvel waar onze lodge ligt. En dat dat gelukt is zien jullie nu: het heeeeele verhaal staat er weer op.
Ondertussen staat Nederland niet stil, en dus staan wij even wel stil bij Marion en Ton en danken we Aster voor het zich vrijwillig laten wakker bellen en het managen van de apteek zoals dat hier heet tijdens Yvonne's afwezigheid: je bent een schat!
Ons bereikten tenslotte nog verontrustende signalen over mijn pa en de wifi in ons huis. Niet dat hij onze telefoon opnam of zijn mobiel of zijn voicemail afluisterde, nee, alles verliep via Joop want die heeft wel WhatsApp. Als je dat niet hebt ben je zoooo 2010 of zo... We kennen niet het hele verhaal, maar anders zou dit lange verhaal NOG langer worden. Anderzijds, al te kort mocht het ook niet worden, we weten dat er ook enkele nachtelijke lezers zijn die daarna heerlijk kunnen wegdromen, dussssss droom ze Oma!
Morgen reizen we weer flink en komen er waarschijnlijk wat wifiloze dagen, dus wanneer dit vervolgd wordt zien jullie vanzelf wel weer.
Op walvisjacht!
Nadat we ons kleine huis op de prairie in Stellenbosch verlaten hadden, gingen we een rondje Kaaps schiereiland doen. Enigszins uit de richting waarin we wilden rijden, maar ja, wanneer komen we hier weer? Via allerlei hoeken (noordhoek, fishhoek), baaien, puinguinkolonies en mooie stranden kwamen we uiteindelijk op "die mees suidwestelijk punt van die vasteland van Afrika"; Kaap die goeie hoop. Eén van de dingen van het lijstje van zaken die je ooit in je leven gedaan moet hebben. Je creëert daarmee trouwens wel een nieuw probleem; ook de noordkaap zal nu bezocht moeten worden....
Terug vanaf de Kaap reden we in één streep naar ons volgende onderkomen; Hermanus. Een schattige bed & breakfast met een alleraardigste mevrouw die het nodig vindt je voornaam in elke zin te noemen. Waarschijnlijk voor haar een teken van gastvrijheid maar voor mij een " nu weet ik het wel, ik zal mijn eigen naam niet vergeten". Het moet gezegd, ze heeft het prima voor elkaar (ijskoud) poedelbadje, prachtige kamers en ze regelt zo een dinertje voor je, geen probleem.
Hermanus is bekend om de walvissen, dus ja... ook wij moesten geloven aan een boottochtje. Een alleraardigste meneer die een leuk levensmotto aan de muur had hangen (dance like nobody's been watching) boekte ons op een alleraardigst schommelbootje. We hadden nog tijd zat om langs de kustlijn te lopen en waarempel, daar zagen we al een paar walvissen. Beetje veraf, maar die waren alvast in the pocket...
Mensen die me al wat langer kennen, weten dat boten en ik niet zo'n hele goede combinatie zijn. Ik heb mijn best gedaan, nog wat fotootjes genomen van die waanzinnig grote beesten op zee, maar was blij dat ik weer voet aan land zette. Ik was gewaarschuwd door mede kotsbootexpert Karin, dus ik dacht slim te zijn; ik neem gewoon een pilletje. Nou, laat die advisering maar zitten; leuk voor de kassa maar je maag denkt er anders over. Gelukkig hebben we de bewijzen dat we niet voor niks gegaan zijn.
Wil je met ons meeschommelen;
http://Youtu.be/IRq9LKEdDUo (zelf ff intikken, de hyperlink wordt vanuit hier geblokkeerd)
Op naar Oudshoorn!
Lentekriebels in Zuid Afrika!
Hallo lieve kijkbuisvriendjes en -vriendinnetjes!
Welkom in Zuid Afrika !
Ja, we hebben het weer gehaald. Een nacht hangen in een te krappe stoel, diner om 02:00u boven de Mediteranée, slappe films kijken en GEEN Tetris op de computer verder en toen geland in Kaapstad. Alle vluchten uit Europa komen hier 's ochtends aan dus de 20 minuten voor op schema werden opgesoupeerd door 40 minuten wachten: This is Africa, baby!
Onze Meet & Greet stond keurig te wachten, en escorteerde ons naar de 400m verderop gelegen verhuurlocatie. Wij hadden het alleen ook kunnen vinden, maar ach, vast en zeker niet iedereen. Wat een luxe zo'n Greet bij je aankomst. Autootje zo geregeld, en met een half uurtje links rijden hadden we het guesthouse zo gevonden, met de toepasselijke naam "Onze Rust". Erg raar om aan de wegwerker te vragen "can we get to Onze Rust?" De 'Pad gesluit' namelijk: de weg was afgesloten. Nederlands en Engels in dezelfde zin - daar zullen we nog wel aan moeten wennen.
Nadien het stadje Stellenbosch verkend. De op één na oudste stad van ZA, ergens in 1640 of zo gesticht door Simon van der Stel, en het lag in 'se bos', dus dat werd Stellenbosch. Beetje geslenterd, genietend van de ruimschoots aanwezige zon (sorry thuisblijvers), en vooral: neergestreken in het Wijnhuis. Geweldig al die Nederlandse namen hier: bij de ingang weet je al wat je krijgt. In dit geval de heerlijkste wijnen (sparkling en gewone) vergezeld van een tapasschotel waar de gemiddelde Spanjool jaloers op zou zijn. Yvonne ging over in standje 'hagedis', dat betekent: met de ogen dicht stil zitten in de zon. In deze patio hadden we namelijk het voordeel dat de wind ons niet kon kietelen, maar verder waaide het gisteren enorm!
Nog wat rond gelopen, ons verbaasd over de prachtige horizonnen waar je ook keek: glooiende groene landerijen, met granieten rotsen en een staalblauwe lucht, geweldig dus. Daarna naar één van de tig wineries, wij kozen voor Zevenwacht, want die had een restaurant en het was tijd voor een (vroeg) diner, want laat zou het die dag niet worden. Een prachtige estate, in oude Victoriaanse stijl. Niets te maken met Victor, maar met de semi antieke meuk die dan wel weer bij elkaar paste en bij het beeld dat je van dit soort estates verwacht. Prima 'geeet' en toen terug voor onze eigen rust.
Die rust was wel een beetje relatief, zo nu en dan hoorde ik een lief klein baby-olifantje trompetteren. Het was niet Reinier, maar onze eigen Yvonne. Heerlijk die lente hier, maar ja, lente = niezen. Ze hebben hier dezelfde pollen als in NL. Dus ja, er wordt soms wat afgeniest. Het voordeel is dan dat we morgen weer goed weer hebben...
Vanochtend ontbeten alsof het ons laatste ontbijt was, de omelet was maatje XXL. Maar geen probleem, dat fietsten we er natuurlijk zo weer af. Vandaag stond in het teken van Bike 'n' Wine. En dat is ook precies wat je krijgt. Een mountainbike en tig wijntjes. Groepje met 2 Zwitsersen en 2 Nederlanders, uit Vleuterweide nota bene. We moeten overal dus op onze woorden passen, iedereen verstaat alles. In totaal kilometertje of 10 gefietst en daarbij 2 wijnhuizen en een distilleerderij bezocht. De wijnen die we gisteren dronken waren beter dan deze, maar de afwisseling met het fietsen in het sterk glooiende landschap en vandaag veel warmere weer maakten de dag toch tot waar voor hij bedoeld was: pure ontspanning zonder haast. Al had de juf van wijnhuis nr 2 daar andere gedachten over, die leek ons binnen 10 minuten 5 soorten wijn door de strot te willen duwen. Jammer dan!
Nou, daar laten we het maar bij, morgen gaan we 200km of zo sturen, maar eerst nog een 'ruige' nacht on the town...
We gaan weer op pad!
Welkom (terug) op onze reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf half november zul je hier weer regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons nu weer bevinden en waar we zijn geweest!
Wil je net als wij alvast een beetje in de stemming komen of ben je gewoon nieuwsgierig naar de betekenis van eksie-perfeksie? Kijk dan op:
We lezen graag van je op onze reislog, dus laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met ons meereist!
Groetjes,
Matthijs en Yvonne